اشعار

ای سائل سائـلت، کـرامت            مرهون تو جـود تا قیامت

ای ثبت به خط و خال و حُسنت            توحـید و نـبـوّت و امامت

خلق دو جهـان پی گـدائی            دارند به درگهـت اقـامـت

هم کوچک کوچکت بزرگی            هم بـنـدۀ بنـده‌ات زعـامت

مانـند نهـال در بـرت خـم            خوبان همیشه راست قامت

تا هست خـدای را خـدائی

تو جود کـنّی و مـا گـدائی

تا ماه جـمال خـود نمودی            از شمس شموس دل ربودی

از غیر خـدای چشم بستی            بر ذکر خدای لب گشودی

قرآن ز رخ تو بوسه برداشت            تو آیه به زیر لب سرودی

عالم همگان تو را ستودند            چون تو که خدای را ستودی

تا شـام ابـد کـریـم هـستی            از صبح ازل جـواد بودی

از نور تو ای چراغ بینش

روشن شده چشم آفـرینش

ریحـانه، محمّدی دگر زاد            یـا آمـنــه‌ای پـیـامـبـر زاد

یا بـنـت اسـد عـلّـی دیگـر            یا فاطمه نـازنین پسر زاد

دریای عفاف گوهر آورد            یا شمسۀ برج دین قمر زاد

من هرچه بوصف او بگویم            آن مادر خوب خوب تر زاد

از بهر رضا رضای دیگر            فرزند نگو، بگو پـدر زاد

آئـیـنه حُـسن سـرمـدی تو

سـر تا‌ به‌ قـدم محـمدی تو

وصف تو کجا ز من برآید            این کار کی از سخن برآید؟

قـابـل نـبـود بـپـات ریـزم            گـیرم دُرم از دهـن بـرآید

با یـاد تو دل قـرار گـیـرد            از شوق تو جان ز تن برآید

لبخـند زنـد به بـاغ حُسنت            هر لاله که از چمن برآید

تو خنده بزن که اشک شادی            از چـشـم ابوالحسن برآیـد

ای پای به فـرق عالـمینت

شهر دل ماست کاظمیـنت

آبـای تـو مـقــتـدای عـالـم            ابـنـای تـو رهــنـمـای آدم

با ماهی کوچکی که مأمون            در دست فشرده بود محکم

می‌خواست تو را بیازماید            ای آئـیـنـه دار راز عـالـم

تنها نه ضمیر او که گفتی            از ابر و هـوا و ماهی و یم

از جاه تو مات، نجل هارون            بر عـلم تو محو، پـور اکثم

کس مثل تو حل نکرده کامل

یک مسأله سی‌هزار مشکل

عـشق آیـتـی از ولایت تو            دل شـیـفـتـۀ حـکـایـت تـو

منسوخ شود عـلـوم عـالـم            با یک سخن از روایت تو

در چـاه عـدم فـتـد ظلالت            بـا پـرتـوی از هـدایـت تو

در وادی شرم گم شود جود            از بخـشـش بـی‌نهـایت تو

هر کس به تو ظلم کرد آخر            شرمـنده شد از عـنایت تو

از بسکه کریمی و جوادی

بر دشمن خویش، حرز دادی

ای جود و عنایـتت خدائی            کـار تو همه گـره گـشائی

از سلطـنت دو عـالـمم به            در کوی گـدای تو گـدائی

صد بارم اگر جدا شود سر            به کز تو فـتد مرا جـدائی

بی‌مهـر تو هیچکس نباشد            از آتـش دوزخـش رهائی

جز تو که دهد ز لطف و رحمت            پـاسـخ به نـوای بی‌نـوائی

لطفی، کـرمی، که بیـنوایم

هر چند بدم، من از شمایم

ای هـسـتـی اولـیـا ولایـت            دل عاشق و روح مبتلایت

شمس نهـم و امـام هـشـتم            گـفـتـا پـدرم شـود فـدایـت

از صبح ازل جواد بودی            تا شـام ابـد هـمـه گـدایـت

دلهـای هـمه خـدا پـرستان            زوّار حـریـم بـا صفـایـت

در چشم رضا خداست پیدا            از آئـیـنـه خــدا نــمــایـت

هم چشم و چراغ مرتضائی

هم پـارۀ پـیـکـر رضـائی

از ماه گرفـته تا به مـاهی            بی‌مهر رخت همه سیاهی

با مهر تو مرگ زندگـانی            بی‌مهر تو زندگی تـبـاهی

دادار و ائــمـه و نــبـیّـیـن            دادند به عـصمتت گواهی

با مهر تو از گـنـاهکـاران            بخـشـنـد مـدال بی‌گـنـاهی

دست من و دامـن ولایـت            ای حـجّـت بر حـق الهـی

مدح تو کند زبان «میثم»

بادا بـفـدات جـان «میثم»

کیستم من هفت چرخ نور را شمس الضحّایم           مظهـر جـود خـدا، شمع وجود مصطفایم

سـرو بـاغ آرزوهـای عـلـیِّ مـرتـضـایـم           قلب قرآن، رکن دین، روح خرد، جان دعایم

بحر علم و کوه حلم و دست جود کـبریایم

من کریم ابنِ کریمم، من جواد ابن‌ِالرّضایم

من به ملک جان و ملک دین و ملک دل زعیمم           من کتاب الله را طاها و نور و حا و میمم

من به چشم اهل معنی وجه رحمان الرّحیمم           من به خیل سالکان حقّ صراط مستقیمم

من چـراغ و چـشم سلطان سریر ارتضایم

من کریم ابنِ کریمم، من جواد ابن‌ِالرّضایم

بـوی عـطر جنّت آید از غـبار کاظـمـینم           از سنـین کـودکی فـرمانـروای عـالـمـینم

هفت خورشید سپهر معرفت را نور عینم           پای تا سر مجتبی، سر تا به پا جدّم حسینم

باب هـادی نـازنـین فرزند مصباح الهُـدایم

من کریم ابنِ کریمم، من جواد ابن‌ِالرّضایم

من به زنجیر محبّت قـلب عالم را گرفتم           در کـرامت ارث آبای مکـرّم را گـرفـتم

در بیان از اهل منطق فرصت دم را گرفتم           جان مأمون، قدرت یحیی بن اکثم را گرفتم

گه به استـدلال محکـم، گـاه با نطق رسایم

من کریم ابنِ کریمم، من جواد ابن‌ِالرّضایم

در فضا مأمون یکی بازِ شکاری کرد راهی           ماهیی را صید کرد از دامنِ ابـر سیاهی

بود قصدش امتحـان از مخـزن سرّ الهی           گفتمش از ابر و تبخیر و هوا و صید ماهی

داد هـوش از دست پـیش دانـش بی‌انتهـایم

من کریم ابنِ کریمم، من جواد ابن‌ِالرّضایم

من امام کلّ خلقت بوده‌ام پیش از ولادت           من زعیمم کشتی توحید را بعد از شهادت

ابر و موج و بحر و ماهی داده بر فضلم شهادت           عادتم جود و کرامت بوده در اوج سیادت

هم کرامـت سائل و هم جود می‌باشد گدایم

من کریم ابنِ کریمم، من جواد ابن‌ِالرّضایم

صحـبتم زنگ غـم از آئیـنۀ دل می‌زداید           صورتم در چشم اهل دل خدا را می‌نماید

خنده‌ام باب جنان را بر خلایق می‌گشاید           چشمم از ریحانه، حُسنم از رضا دل می‌رباید

جان شیعه زنده می‌گردد به صحن با صفایم

من کریم ابنِ کریمم، من جواد ابن‌ِالرّضایم

من به خلق آسمان، اهل زمین باب المرادم           من فروغ دیدۀ خـیـرالـنّسا، خـیر العـبـادم

من به خیل دوستان و شیعیان زاد المعادم           من کریمم من عطوفم من رئوفم من جوادم

من به وقـت جـود با بیگـانگان هم آشنـایم

من کریم ابنِ کریمم، من جواد ابن‌ِالرّضایم

سالها سوزِ درونِ خسته شمع محـفلم شد           از جفا و فـتنۀ عـبّاسیان خون بر دلم شد

عاقبت در خانۀ دربـسته یـارم قـاتـلم شد           در جوانی با شرار زهـر حلّ مشکلم شد

من که از خلق زمین و آسمان مشکل گشایم

من کریم ابنِ کریمم، من جواد ابن‌ِالرّضایم

گشت از زهر ستم یک باره قلبم پاره پاره           سوخـتم تا شد نفس در سینۀ تنگم شراره

ظلم مأمون شد به دست دخترش اجرا دوباره           رنج ها بُـردم دمـادم فـتـنه‌ها دیـدم هماره

در سرا، جان دادم و شد عالمی ماتم سرایم

من کریم ابنِ کریمم، من جواد ابن‌ِالرّضایم

سالها پیوسته کوه غم به روی شانه بُردم           شد دلم دریای خون از خونِ دل‌هایی که خوردم

همچو گل کز شاخه می‌گردد جدا کم کم فسرده           مثل بابایم رضا در شهر غربت جان سپردم

قـاتـل نامهـربان هم گشت گـریان از برایم

من کریم ابنِ کریمم، من جواد ابن‌ِالرّضایم

گـل در ایّام بهاران مثل من پرپر نگردد           همسری مسموم زهر کینۀ همسر نگردد

مثل من در خانه یاری بی‌کس و یاور نگردد           وای بر چشمی که بر مظلومی من تر نگردد

سوز و شور و اشگ میثم شد همه وقف عزایم

من کریم ابنِ کریمم، من جواد ابن‌ِالرّضایم

ای وجودت مطلع الانوار یا موسی‌ابن‌جعفر            ای جلالت برتر از گفتار یا موسی‌ابن‌جعفر

ای رواقت کعبۀ دل وی حریمت طور سینا            ای هزاران موسیت زوّار یا موسی‌ابن‌جعفر

ای خوش آن بیمار کز فیض تو می‌جوشد شفایش            ای هزاران عیسیت بیمار یا موسی‌ابن‌جعفر

از تو می‌گیرد تجلّی سینه‌ام چون طور سینا            وز تو باشد چشم دل بیدار یا موسی‌ابن‌جعفر

دردمنـدم، مستـمندم، بی‌پـناهم، رو سیاهم            هر که هستم با تو دارم کار یا موسی‌ابن‌جعفر

کظم غیظ و حُسن خلقت دل برد حتّی ز دشمن            همچو جدّت احمد مختار یا موسی‌ابن‌جعفر

می‌توانی در ز خیبر سر ز جسم عمر گیری            در غزا چون حیدر کرّار یا موسی‌ابن‌جعفر

در دهـانم می‌شود دُرّ سخـن قـنـد مکرّر            چون کنم مدح تو را تکرار یا موسی‌ابن‌جعفر

پیش عفو و پای جود و نزد احسانت بود کم            هر چه باشد حاجتم بسیار یا موسی‌ابن‌جعفر

هرکه بودم با تو بودم هر که هستم با تو هستم            در گلستان شمایم خار یا موسی‌ابن‌جعفر

ای که دشمن داد دشنام و نوازش کردی از او            دوستم دستی به سویم آر یا موسی‌ابن‌جعفر

دل بسوی تربـتت دست دعـا بر آسـمانم            بلکه یابم در حریمت بار یا موسی‌ابن‌جعفر

نیست آن قدرم که گردم زائر صحن و سرایت            خاک زوّارت مرا بشمار یا موسی‌ابن‌جعفر

هدیه هر کس از برای یار آرد گوهری را            این من و این چشم گوهر بار یا موسی‌ابن‌جعفر

من به عـالم گـفـته‌ام خاک در این آستانم            لطف کن پا بر سرم بگذار یا موسی‌ابن‌جعفر

کی شود دور ضریحت گردم و گریم برایت            با دلی سوزان و حال زار یا موسی‌ابن‌جعفر

تو همه آزادگان را یاری از لطف و کرامت            از چه در زندان نداری یار یا موسی‌ابن‌جعفر

تیغ آتشبار بر کف گیرم و خونش بریزم            جز تو دل خواهد اگر دلدار یا موسی‌ابن‌جعفر

تو سیه چال بلا را رشگ کوه طور کردی            روز و شب با ذکر و استغفار یا موسی‌ابن‌جعفر

از چه در زندان به جز زنجیر غمخواری نداری            ای به خلق عالمی غمخوار یا موسی‌ابن‌جعفر

با کدامین جرم شد ساییده ساق پات مولا            از چه دیدی روز و شب آزار یا موسی‌ابن‌جعفر

بر تو می‌گریم که زندان تو حتّی روز روشن            بوده تیره تر ز شام تار یا موسی‌ابن‌جعفر

بر تو می‌گریم که از زنجیر و کُند و تازیانه            بر تن پـاکت بـود آزار یا موسی‌ابن‌جعفر

بر تو می‌گریم که در خاک وطن ذُرّیه ات را            گرد غربت مانده بر رخسار یا موسی‌ابن‌جعفر

بر تو می‌گریم که بودی روزه و هنگام مغرب            کردی از خون جگر افطار یا موسی‌ابن‌جعفر

بر تو می‌گریم که از خرمای زهر آلود دشمن            بود در قلبت شرار نار یا موسی‌ابن‌جعفر

کُند بر پا، غل به گردن، اشک بر رخ، زهر در دل            شد نصیب حضرتت هر چار یا موسی‌ابن‌جعفر

من نمی‌دانم در آن زندان چه دیدی لیک دانم            مرگ خود را دیده‌ای صد بار یا موسی‌ابن‌جعفر

راه مشکل، بار سنگین، قامت «میثم» خمیده            کوه غم از دوش او بردار یا موسی‌ابن‌جعفر

آن زمـانـی که دل مهـیّـا شـد            دفـتـر غــم مـقــابـلــم وا شـد
تـا کـه آنـرا ورق زدم دیــدم            نهـمین صفحه نام موسی شد

حضرت کاظم از عنایت خویش            نظری کرد و سینه غوغا شد
در تـکـاپـوی گـفـتن شـعـری            طبع سردم چو گل شکوفا شد
نـفـسـی زد بـه آن دم قـدسـی            روح مُـرده دوباره احـیـا شد
تک نگاهی نمود و از پس آن            هــمــۀ درد مـن مــداوا شــد
فــقـط از او زنــم دمــادم دم            نفـسم چونکه وقـف مولا شد
ذکر او بوده ذکر هر روزش            پـور مـریـم اگـر مـسیحـا شد
سیـنـه‌ام پُر شـراره از غصه            نـالـه‌هـایم به غــم هم آوا شد
دل من از گنه زمین گیر است
آمدم تو نگـو دگـر دیـر است
ای کلیمی که صد چو موسایی            عـالـمـی بـنـده و تو مـولایی
در مـدیـح گـلـی به مثل شما            من چه گویم که پور زهرایی
پادشاهان که ریزه خوار درت            بـر هـمـه آفــریـنـش آقــایـی
آن رضایی که جان و دل از اوست            تو به شمس الـشموس بابایی
آفــتـابـی سـتــاره‌ای، مـاهـی            تو زمین، آسـمان نه دریـایی
آنـقـدر گـفـته‌اند و می‌گـویـند            که شما روز حـشـر با مایی
آن کـسی که گـدایـتـان بـاشـد            فـخـر دارد به حـاتـم طـایـی
تا که مانده حـریم پُر مهرت            چه کسی می‌رود دگر جـایی
در عـزایت اگر اجـازه دهی            هـر دو چـشمم کـنند سـقـایی
من کجا و نوشتـن از کرمت

جان مولا مرا رسان حرمت
تو که با غصه‌ها هم آغوشی            فقط از جرعه‌های غم نوشی
شمع عمرت به گوشۀ زندان            رفته دیگر به حال خاموشی
ذکـرتـان بوده ذکـر خـلّصنی            بهر رفـتن چـقـدر می‌کوشی
از جـسارت به ساحت مـادر            در تب غیرتت چه می‌جوشی
جسمت افـتاده بی‌رمق دیگر            از غل آهـنـیـین تو بیهـوشی
نکـنـد مـوقـع پـریـدن هـست            جامه‌ای از کفن چرا پوشی؟
سپـری می‌شـود ز غـمهـایت            روز و شب های من به چاووشی
مثل هر شیعه‌ای تو هم مولا            عاشق آن ضریح شش گوشی
من پریشان غصه‌هات هستم
عـاشق قـبـر با صفات هـستم

ای ز حریم تو حرم، گوشه‌ای!            وی ز عطای تو جنان خوشه‌ای
مـوسـیِ طـور ازلـیّـت، ســلام            مـشـعـل نــور ازلـیّـت، ســلام

روح مـناجـاتی و خـیـرالعـبـاد            قـبـلـۀ حـاجـاتی و باب المـراد
هفت فلک گوشه‌ای از درگهت            هشت بهشت آمده فـرش رهت
بـحـر ولایـت گـهـر فــاطــمـه            موسیِ جعـفـر، پـسـر فـاطـمـه
پلــۀ تخـتــت قـلــلِ عــالـمـیـن            جای گرفتی ز چه در کاظمین؟
ای همه شب دور سرت گشته عرش            بهر هدایت تو مقیمی به فرش

بـرتـر از آنـی که ثـنـایت کـنـم            جان چه بود تا که فدایت کنم؟
بـیـن امامــان بـنــی فــاطـمــه            حلم تو مشهورتر است از همه
هـم به قضا هم به قـدر ناظمی            کـاظمـی و کـاظمی و کـاظمی
سلسلـه پیـمـان تو از ابـتداست            سیر عروج تو ز خود تا خداست
رشـتـۀ تـسـبـیـح تو زنـجـیـرها            مشعـل شب‌های تـو تکـبـیـرها
محـبـس تو سیـنۀ سینـای نـور            قعر سیه‌چال بـه از کوه طـور
زمـزمـه‌هــای تـو صدای خـدا            هـر نـفـسـت بـود بــرای خــدا
در دل تـاریـک سـیــه‌چــال‌هـا            هم سخـن دوست شدی، سال‌ها

یوسف فـاطمـه تو و قعر چاه؟            همدم شام و سحرت اشک و آه؟
محـبـس در بستـۀ تـو چـاه بود            هـر نـفـسـت سـیـر الـی‌الله بود
خـصم ستـمکار حـقـیر تو بود            سلـسـله پـیـوسته اسیـر تو بود
نـور ز روی تـو بــرافـروخـته            زهر ز سوز جگـرت سوخـته
بـستـه هـمه روزنه‌هـای قـفـس            تـنگ شده در دل تنگـت نفـس
کـس نـشنـیـده شجـر طـور دل            غرق شود در وسط آب و گـل
چاه کسی دیده شود حبس ماه؟            مـاه شنـیدید کـه افـتـد به چـاه؟
کـشتـۀ صـیـاد سـتـمگـر شـدی            مشت پری گشتی و پرپر شدی

گرچـه ز جـاه تو خـبر داشتـند            چـار نفـر جـسـم تو برداشتـنـد
حیف که شد با همه خون دلت            مـشـیّــع جــنــازه‌ات قــاتــلـت
بــر هـمگـان داد ندا آن لعـیـن            که رهبـر رافـضیان است این
ای علـی و فاطمه را نور عین            وی دل بشکسته تو را کاظمین
مـاه رجــب بـر تو محـرّم شده            وقف غـمت گریـۀ «میثم» شده

هر شب گدایِ خانۀ موسی‌ابن جعفريم            از خـانه‌اش طعـامِ كـريـمانه می‌بـريم

نامـش ميانِ سيـنۀ ما حَـك شد از ازل            مـا نـامِ او به نـزدِ اجـانـب نـمی‌بـريـم

صدهـا ملک غـلامِ شَهـنـشاهِ كـاظـمين            عمری بود كه نوکـرِ اربابِ محـشریم

بابُ الحوائج است و نگه می‌كند به ما            هـمـواره با نـگـاهِ طبـيـبـانه بـهـتـريـم

آقای ما به ما نـظـر از لـطف می‌كـند            ما ذَرّه‌ايـم و بر هـمه دُردانه‌هـا سـريم

وقـتي كه شيعه گـشته بلا بر حراميان            معـلـوم می‌شود كه همان قـومِ برتريم

در راهِ شیعه، ما نـشنـاسـيم سر به تن            در راهِ شیعه، ما همه يـارانِ حـيـدريم

هم بی‌قرارِ روضۀ موسی‌ابن جعفر و            هم بی‌قـرارِ روضـه نـشيـنانِ مـادريـم

در كـاظـمين بی‌سر و سامانِ اين پدر            در قُم غلام و حلقه به گوشانِ دختريم

بهتر ز اين نديده جهان صحنه‌ای كه ما            پَر پَر زنان به سوی رضا چون كبوتريم

ما عـاشـقـانِ مُـردنِ در راهِ مـكـتـبـيـم            در راهِ عـشقِ آلِ عـلی جـمله بی‌سريم

گر سينه پُر شد از غـمِ اولادِ مرتضی            مـديـونِ لطف و پـاكيِ دامـانِ مـادريم

ای آفـتـاب حُـسن به زیـبـائـیت سـلام            وی آسـمـان فـضـل به دانـائـیت سلام
در صبر شاخصی به شکیبائیـت سلام            تنها تو کـاظمی که به تنـهـائـیت سلام

هر گه غضب به قلب رئوف تو یافت دست
از آب عـفــو آتـش خـشمت فـرو نشست
ای صرف گشته عمر گران تو در نماز            دُرِّ خـداست اشک روان تو در نـمـاز
مطلـوب ایـزد است بیان تو در نمــاز            واجب بُود درود به جان تو در نـمـاز
ای جـلـوه‌هـای لـطـف خـدا دودمـان تـو
ایـن دوسـتـی سـت دوسـتـی خـانـدان تـو
تو عبد صالح و به کفت قدرت خداست            هر ادعا ز قدرت و عزّت، تو را سزاست
هارون چگونه صاحب این دعوی خطاست            کی ابر هر کجا که بباری ز مُلک ماست
قـدرت از آن توست که بر ابـر پیل وار
فرمان دهی و شیـعـۀ خود را کنی سوار
ای نبض روزگـار به کفِ با کـفایـتت            شـیـرازۀ کــتــاب شـفـاعــت ولایـتـت
شمس و قمر دو جلـوه ز نـور هدایتت            گر، مـی نـبود جـوشـش بحر عـنایتـت
تـبـلـیغ سـوء رشتۀ احـکـام مـی‌گـسـست
طـوفـان کـفـر کـشتی اسـلام می‌شکـست
بـاران ابر دست تو پایــان پذیر نیست            دریای قلب پاک تو طوفان پذیر نیست
مهر تو گوهری ست که نقصان پذیر نیست            خصم تو کافری ست که ایمان پذیر نیست
آن سان که نور عشق خدا در وجود توست
از صبح تا به ظهر، زمان سجود توست
ای کـشتـی نجات به دریـای حـادثـات            دارنـد شیعـیـان به شما چـشـم التـفـات
لب تـشنه‌ایم تـشنـۀ یک جـرعۀ فـرات            بر ما ببخـش از کـرم خویـشتن برات
در آستــان قــدس رضا نـور عـیـن تــو
دل پـر زنـد به سـوی تو و کـاظـمین تو
چون قلب مُرده از دم تو جانم آرزوست            چون خاک تشنه، قطرۀ بارانم آرزوست
سر تا به پای دردم و درمانم آرزوست            پا تا به سر نیازم و احسانـم آرزوست
بر من ببخـش آنچه کند جـودت اقـتضــا
سوگـند می‌دهم به جگر گـوشه‌ات رضا

از ذات ذوالجلال و خلایق به صبح و شام            ای تا ابد چراغ هـدایت تو را سلام

ابن‌الـرضای دوم زهـرا! دهـم امام!            حق را تمام مظهری و مظهـر تمام

فرزنـد نُـه ولی، پـدر پـاک دو ولـی

در چارده جمال ازل چارمین عـلی

ای گنج بی‌حدود خـدا در خـزانه‌ات            بـاغ بهـشت، عـکـس در آستـانـه‌ات

بـار غـم تـمامـی امـت بـه شـانـه‌ات            صحن تو سامرا و دل خلق، خانه‌ات

بیت‌الحرام اهل سجود است کوی تو

روشنگر تمـام وجود است روی تو

روح مسیـح می‌دمد از سامـرای تو            کعبه سلام داده به صحن و سرای تو

موسی به رود نیل زده با عصای تو            وحی خداست در نفس جان‌فزای تو

کهـف تُـقی، حقـیـقت تقـوا، گـل تـقی

جان جهان فدای تو یا هـادی الـنقی

تعریف ما ز وصف شما هست نابجا            توصیف ما کجا و مقـام شما کجا؟!

از تو همه عنایت و از ما همه رجا            حـتـی درنـدگـان به تـو آرنـد الـتـجا

آنچه به وصف قدر و جلالت شنیده‌ایم

در داسـتـان زیـنـب کـذّابـه دیـده‌ایـم

حق از تو، در تو، با تو بود در تمام حال            نورید، نـورِ نـور خداونـد ذوالجلال

هرکس که در محبت‌تان یافت اتصال            دوزخ بر او حرام و بهشتش بود حلال

در گوش ما ز جامعه تا حشر این نداست

آن کو جدا شود ز شما از خدا جداست

دشمن به حضرتت ستم بی‌حساب کرد            در ظلم خود به آل پیمبر شتاب کرد

یک روز، قبرهای شما را خراب کرد            روزی تو را تعارف جام شراب کرد

یک روز ریخت خون دلت را به ساغرت

یک روز کند قبر تو را در برابرت

در مجلس شـراب به دل بود آذرت            دیگر نخورد چوب به لب‌های اطهرت

دیگر سـر بُـریـده نمی‌دیـد دخـتـرت            دیگر نبود بسته دو بازوی خواهرت

دیگر به غصه عترت تو مبتلا نبود

دیگر سـرت مـیانۀ تـشت طلا نـبود

هرچنـد زهر داد بـه عمر تو خاتمه            دیـدی جفـا و غصه و بیداد از همه

این غم تورا بس است که بی‌رعب و واهمه            آن بی‌حیا نمـود جسارت بـه فاطمه

دشنام او ز نیـزه و خـنجـر شدیـدتر

او بـود از یـزیـد ستـمگـر یـزیـدتـر

من کـیـستم؟ گـدای گـدای گـدای تو            خاک قدوم زائر صحن و سرای تو

دارم امــیـد تــذکــرۀ سـامــرای تـو            سوزی بده که اشک بریزم برای تو

بر خـاک آسـتـان شما سـر نـهـاده‌ام

دست مرا بـگـیـر که از پـا فـتـاده‌ام

نفس نفس نفست عـطـر ربّـنـا دارد            قـنـوت نـیـمـه شبـت ذکر آتـنـا دارد

به عمق معرفت واژه‌های جامعه‌ات            هجا هجا کـلـماتـت دَم از خـدا دارد

کـریـم، ابن کـریـمـی و عـالـمـی آقا            به دامن کـرمـت دست الـتـجـا دارد

کـبـوتـرانـه پـریـده در آسـمـان شما            دلی که حسرت سرداب سامرا دارد

من از هـوای گـدایی درگهت مـستم            گدای سامره‌ات میشوم ... صفا دارد

فـدای نـام تـو یـا ایهـا النـقـی، جـانـم            چقـدر لشکر تو یار و جانـفـدا دارد

اگرچه دست تو را خصم بی‌بصیرت بست            هنوز اهل تو در بیت خویش جا دارد

با کـلامـش شهـر را اهـل ولایت می‌کند          مـردم گـمراه را "هـادی" هـدایت می‌کند

هرکه وصفش را شنید از عشق او بیمار شد          عشقش از راه شنیدن هم سرایت می‌کند

شیخ عباس قمی در "منتهیُ الآمال" خود          معجـزات بـی‌شمار از او روایت می‌کند

با وجود او بهشتی بودن اصلا سخت نیست          حُـبِّ او را هرکسی دارد کـفایت می‌کند

کـامـلا رد کـرد اســلام بـنـی عـبـاس را          "هادی" از اسلام پیغـمبر حمایت می‌کند

هرچه هم دشمن اذیت کرد، او نفرین نکرد          دشمنش از صبر بسیارش شکایت می‌کند

هر بلایی هم که میبیند "علی ابن رضا"          شکر حق میگوید، احساس رضایت می‌کند

دشمنش بی‌احترامی کرد، آنجایی که دید          شیـر دارد احـترامش را رعـایت می‌کند

قاتلش جان خواست از او، جان خود را نیز داد          هرکسی هرچه بخواهد او عنایت می‌کند

رفت در بزم شراب و غصه خورد و گریه کرد          اشک هایش از دل زینب حکایت می‌کند

عمر تو مثل علی با بی‌کسی سر می‌شود          خط به خطِ شرحِ حالت گریه آور می‌شود

می‌برد دشمن تو را در بدترین جاهای شهر          سامرا شرمنـده از روی پیـمـبـر می‌شود

حمله بر بیت ولایت، بی‌کسی، بزم شراب          دشمنت لحظه به لحظه بی‌حیاتر می‌شود

زنده بودی بی‌حیا قبر تو را در خانه کند          چشم‌ها از ماجرای غربتت، تـر می‌شود

می‌روی از سامرا، روز دوشنبه، باز هم          سرشکسته پیش زهرا، پیش حیدر می‌شود

می‌روی از سامـرا روز دوشنـبه باز هم          زنده یادِ کوچه و دیوار و آن در می‌شود

مثل جد خود حسینی، کشتۀ دور از وطن          با غـمت تـازه غـم آقای بـی‌سـر می‌شود

کشتۀ دور از وطن هستی ولی شکر خدا          یک کفن روزی این جسم مطهر می‌شود

"تو" غریبی یا "حسین" ؟ آیا پس از تو خواهرت          هم سفر با حرمله یا شمر کافر می‌شود؟

غـمی محاصره کرده حیات انسان را            بر آن سر است بگیرد از آدمی جان را

دروغ سرخ حـسد روی جامۀ یوسف            گرفته سوی دو تا چشم پیر کنعان را

امـام جـامـعـۀ وحـی، حضرت هـادی            چگـونه تاب بـیـارد هـوای زنـدان را

قـفـس نـشین شده امـا شنـیـده‌انـد هـمه            نــوای روح فــزای هـزار دسـتـان را

مرام منکر زهرا و مرتضا این است            به تیغ و زهـر جفا می‌کشد امامان را

چه زهر دشنه تباری که در وجود امام            دریده عمق جگر را، بریده شریان را

جگر که تفته شود تشنه می‌شود انسان            به جرعه‌ای بچشان آن لبان عطشان را

حسین فـاطـمه مهـمان کـوفه بود ولی            نگـه نـداشـتـه‌انـد احـتـرام مهـمـان را

به جای آب، به لبهاش سنگ می‌زد خصم            و عـمه جان شما دید سنگ بـاران را

وقتش رسیده یک نظری هم به ما کنی            مـا را کـبــوتـر حــرم ســامــرا کـنـی
درهم بخـر، نگـاه نکن که چه میخری            رسوا شوم اگر که بخواهی سـوا کنی

محکـم حصار عـشق شما را گرفـته‌ام            دل شـور مـیـزنـد کـه مـبـادا رها کنی
درمانـمان بکن به همان شیـوۀ خودت            درمان شویم اگر به خودت مبتلا کنی
ای دست به خیرِ طایفۀ دست به خیرها            آقا نـمی‌شود سفـری دست و پـا کـنی؟
عـمری نشسته‌ام به صف عاشقـان تو            وقتش رسیده وقت کنی رو به ما کنی

آقـا قـلـم بـه دسـت گـرفــتـم بـرای تـو
من راضیم فـقـط به خـدا با رضای تو

بـالاسـت تـا ابـد بـه خـدا پـرچـم شـمـا            جـانـم فــدای جـان شـمـا، خـاتـم شـمـا
تو لطف می‌کـنی که مرا راه می‌دهی            ای بـچـه‌هـای فـاطـمـه بـازهم دم شما
از تو به ما زیـاد رسیـده ست یا نـقـی            چـیـزی کـم از زیـاد نـدارد کـم شـمــا
دل را بـرای پـا قـدمت سـاخـتـم بـبـین            بر سر درش نوشته شده مقـدم شما…
من را ز راه عشق خودت تا خـدا ببر            جبـریـیـل هم رود ره پـیـچ و خـم شما
از تربت تو ریخته در خـاک من خـدا            این فـخـر مـن شـده که شـدم آدم شـمـا
یک دم اگر که بغض کنی گریه میکنم            جـانـم بگـیـر تـا که نـبـیـنـم غـم شـمـا

آقا شنـیـده‌ام که کسی حـرمتت نداشت
رحمی به سن و سال تو و غربتت نداشت

چون شمع نیمه جان شده سوسو گرفته‌ای            با آه و غربت و غم خود خو گرفته‌ای
لاغر شدی، خـمیده شدی، آب رفته‌ای            از پـا فـتـاده دست به زانـو گرفـتـه‌ای
این ارث فاطمه ست به حسن تکیه داده‌ای            در حجره رفته‌ای کمک از او گرفته‌ای
تا تشنه می‌شوی…صدا میزنی: حسین            در حجره‌ات چو کشتیِ پهلو گرفته‌ای
خواهـی حسن نبـیـندت و گریه کم کند            این هست علـتش که اگر رو گرفته‌ای

همچون حسین فاطمه دور از وطن شدی
همچون حسین فاطمه، امّا کـفـن شدی

همچون حسین فاطمه امّا سرت نرفت            در زیر تیغ کـند عـدو حنجرت نرفت
بالا سرت ز حال، دگر مـادرت نرفت            با جمعی از اراذل مست خواهرت نرفت
با دست های بسته شده همسرت نرفت            در زیر نعـل مرکبشان پیکـرت نرفت
در گـوشۀ خـرابه ولی دخـترت نرفت            در طشت زر و یا به سر نی؛ سرت نرفت

این‌ها کنار، دست شما سالم است هنوز
دستت برای غـارت انگـشترت نرفت

قصد کردم بنویسم کـمی از نـور خـدا            کمی از ساحتِ قـدسـی عـزیـزُالزّهـرا

قصد کردم ببرم نام «عـلی» بر لب ها            بخدا دست من از دامن تو نیست جـدا

 السّلام حضرت هادی، به فـدای سرتان

الـسّلام ای کـرمت شامـل این نـوکـرتان

هـمـۀ ایـل و تـبــارم بـه در خـانـۀ تـو            سـال‌ها لحـظـه شـمارم به درِ خانۀ تو

حاجـت غـیـر نـدارم، به درِ خـانـۀ تو            مثـل یک ابر بـهـارم، به درِ خـانـۀ تو

گریه‌ام از سر بی‌طاقـتی و بی‌تابی است

دوری از مرقدتان باعث این بی‌خوابی است

بخدا در دل ما حسرتِ یک سامره است            از لج منکرتان، دست، چو مشتی گره است

دیدن صحن و سرایت به سرم خاطره است            بخدا حاجت من یک ورق تذکره است

حرمت باغ بهشت است و قدمگاه رسول

خانه‌ات، سفرۀ سبزی است به درگاه رسول

بنـویـسید مرا نـوکـر هـادی ز ازل…            بردن نام بزرگـش به لبم همچو عـسل

کرمش رنگ مضامین عظیم است و غزل            حبّ او در دل دیـوانۀ ما “خَیرُالعَـمَل”

کمی از غـربت او را تو اگر گوش کنی

میـروی تا همه را جـمله سیه پـوش کنی

دلـتـان رحـم بیاید، بخـدا بی‌تـاب است            چند روزی است، که در حجرۀ خود بی‌خواب است

لبِ او خشک شده، فکر دو قطره آب است            دست بر سینه فقط یادِ لب ارباب است

سیـنه‌اش تنگ شد از شدت آن زهـر جـفا

مجـتـبی گـونه و با درد رود سمـت خـدا

دهـم امـامِ غـریبی که جود کارش بود            زمین سامـره امـروز بی قـرارش بود

اگرچه آخرِ عمری غـریب و تنهـا شد            ولـی دقـایـق آخـر پـسـر کـنـارش بود

مـلائـکه همه پـوشیـده‌اند رخـت عـزا            برون ز هُجره اجل هم در انتظارش بود

نبود مـانـدنِ در کـاروان سرا، جایـش            کسی که عالم هستی در اختیارش بود

شکست حُـرمتِ او را ستـمگری ظالم            به مجلسی که فقط آه، غم گسارش بود

امـامِ طـاهـرِ ما را تـعـارفِ مِـیْ کـرد            همان کسی که نجاسات، زهرِمارش بود

سه بار دشمنِ دون حمله کرد بر قتلش            پیـمبر آمد و اینجا خلاصه یـارش بود

ولی حسین خودش بود و نیزه و شمشیر            که خواهرش نگران بود و داغدارش بود

رسید شمر و سرش را برید و بر نی زد            همان دقیقه که ارباب، احتضارش بود

برق نگاهت ریگ صحرا را طلا کرد            شب را به نور صبحگـاهان آشنا کرد

قـبـل تـو شهـر غـصه و غـم بـود امـا            حُسن وجـودت سامـرا را سامـرا کرد

گرچه مسیحا زنـده کرده یک نفـر را            لطف تو بر جمع غلامان،جان عطا کرد

با جـامعه کـار عصا کردی و مـوسی            ذکـر دعـایت، جـامـعـه را با خـدا کرد

همچـون نشا بودیم، لـطف گـریه هات            ما را درخت سـرو ایـمان و حـیا کرد

سـنگـیـنی دل‌های ما بـی مشتـری بود            احـسان تو جـنـس بـدل را کـیـمیا کرد

برگ خـزان گردیده از مـرکب فـتادند            اوج شکـوهت دشمـنت را مبـتـلا کرد

بــاد از نـشـان پـلـکـهـایـت تـا وزیــده            راز مـگـوی پـرده‌هـا را بر مـلا کرد

عـیّـاش را اشعـار تو بر سجـده افکـند            شیطان انـسی را کـمی هم باخـدا کرد

اشک دو چشمانت روان شد آن دمی که            دشمـن مـزار کـربـلا را بـی بـنـا کـرد

تبعید و غربت، بی‌کسی، ارثـیه ات شد            کاری که دشمن با رضا و مجتبی کرد

رسـم جگـر آتش زدن را بـاب کـردند            هر کار کرده با جگـر زهـر جـفا کرد

عـالـم بـمـیرد چـونکه تـنهـا بـودی آقا            اصلا غـریـبی تو مـا را در عـزا کرد

شعـر رثـای صیـمـری بایـد بخـوانـیـم            از داغ تو اینگـونه ابـیاتـش صدا کرد

 »بار عزای تو چو زلزال است آقا »            باید از این غصه برایت جان فدا کرد

ای دهـمـیـن اخـتـر بـرج هُـدا            از تو هـدایت شـده خـلـق خـدا

نـام تـو نـام عــلـی مـرتـضـی            کـنـیـۀ زیـبـای تـو ابن الـرّضا

دسـتـه گـل فــاطـمـۀ اطـهـری            گوهـر نُه یَم، یـم دو گـوهـری

بحر به موج کرمت یک حباب            ذرّه‌ای از مهـر رخـت آفـتـاب

سامـره با تربت پاکـت بهـشت            جنّت و زیباییِ آن بی‌تو زشت

چرخ کهن پیش تو جِرمی صغیر            صد متوکّل به حضورت حقیر

جود تو چون لطف خدا متّصل            خــاک درت آبــروی اهـل دل

وادی ایـــمـــن، دل آرام تــــو            شـیـر درنـده بـه قـفـس رام تو

آیــــنـــۀ احـــمـــدی و داوری            نجـل جـواد و پـدر عـسکـری

مـروه صفا یافـتـه از روی تو            کعـبـه نـشانی بُـوَد از کوی تو

از تو بود بگوش جـان سامعه            از تـو بـود زیــارت جـامـعــه

سزد سر از عرش بر آریم ما            کـز تو چنـین جامعـه داریم ما

جامعـه نه، بـلکه روایات نور            صفحه به صفحه همه آیات نور

جـامـعـه یعـنی آیت مـحـکـمـه            دائـــرة الـــمـعــارف ائـــمّـــه

جـامـعـه انــوار هـدایـت بُــوَد            جـامعـه خـورشیـد ولایت بـوَد

گـفت چـنین راوی نیکـو سیـر            حکـایـتی ز آن شـه والا گهـر

که دیدم از فـتنه این روزگـار            گشت به مرکب متوکّـل سوار

گفت که خَلق از پی اجـلال او            پــیــاده آیــنــد بــه دنــبــال او

بود در آن عـرصه میان هـمه            پـای پــیــاده پـســر فــاطــمــه

هم قطرات عرقـش بر جـبـین            هم به لبـش ذکـر خـدای مبـین

سوخته از آتش غیرت چو شمع            حرمت او شکسته در بین جمع

دیده چو بر ماه رخـش دوخـتم            اشگ فشان ز آتش غم سوختم

گفـتـمـش ای آیت حقّ الـیقـیـن            از مـتـوکّـل چه توّقـع جز این

زین عمل زشت خود این زشت خو            بوده جسارت به تو مقصود او

گفت به پـاسـخ پـسـر فـاطـمـه            نیست مرا از این سـتم واهـمه

من به مقام و رتبه و جـاه، کم            از بـچـۀ نــاقــۀ صـالـح نِــیَــم

ناخـن من به محـضر ذات هو            نیست کم از ناقـه و فـرزند او

یعنی عـمـر ظلم پایـنـده نیست            بیشتر از سه روز او زنده نیست

بعد سه شب از دم شمشیر تیز            شد مـتـوکّـل بدنـش ریـز ریـز

از پـس او مـعـتـمــد نــابـکـار            گشت چو بر گُردۀ امّت سوار

داد جــفـا و سـتـم و قـهــر داد            تا پـسـر فـاطـمـه را زهـر داد

آن همه سر تا به قدم جان پاک            لاله صفت شد جگرش چاک چاک

سوخت از این غم دل اهل ولا            سـامـره شد در غـم او کـربـلا

میثم اگر وصف غمش می‌کند            اشک نـثـار حـرمـش می‌کـنـد

در مکـتـب عـشق اوسـتادی هـادی            ریـحـانـۀ حـضـرت جـوادی هـادی

چون نام تو خـار چـشم دشمن باشد            گـویـیـم جهـان فـدات هـادی هـادی

*********************

بر لشکر کـفر چـیره‌ات باید خواند            خورشید به شام تیره‌ات باید خواند

درس ادب و ولایـت و تـــقـــوا را            در جـامـعـه کـبـیـره‌ات بـاید خـواند

*********************

بـر پـایـه اصـول را بـنـا بـایـد کرد            بـر هــادی راه اقــتــدا بـایــد کــرد

پیش از نجف و قـدم به وادی غدیر            تعـظیـم به سـوی سـامـرا بـاید کرد

دل شـده دیـوانـۀ روی فـریـبـای نـقـی            شد منوّر قـلب ما از نـور سیمای نقی

بس که زیبا خلق کرده کِلک قدرت، نقش او            دیـدۀ گـیـتـی بود محـو تـمـاشـای نـقی

در درستی و صفا و پاکی و علم و عمل            کس نبیند در جهان ثانی و همتای نقی

نام او باشد عـلی و باب او باشد جواد            زین سبب گردیده دل مجنون و شیدای نقی

جـدّ او بـاشد محـمّـد جـدۀ او فـاطـمـه            چون بود نام عـلـی نـام دل آرای نـقی

بعد باب تاجـدارش از پی ترویج دین            مسند دین پروری گردیده مـأوای نقی

از صفات پاک او گویم برایت شمه‌ای            تا شوی آگه ز علم و زهد و تقوای نقی

علم عالم را کلید و سرِّ هستی را محیط            هست گـفـتار خـدا گفـتـار شیوای نقی

بود دریای حقیقت ز آن سبب احکام پوچ            محو شد چون قطره‌ای در قعر دریای نقی

حق به قرآن می‌کند توصیف وصف او دگر            حاجتی نبود به وصف و مدح گویایی نقی

می‌کـنـد ژولیده مـدّاحی آل مـصطـفی            تا ببخشد جُـرم او را ذات یکـتای نقی